Final destination: Bali
Blijf op de hoogte en volg Marieke
04 December 2015 | Indonesië, Lembongan
Lieve allemaal,
Ons vorige blog sloten wij af in Canggu. Ook de laatste paar dagen daar hebben we nog volop genoten van het heerlijke en gezonde eten, het zwembad en het strand en de mooie zonsondergangen.
Na vijf nachten in Canggu was het tijd om door te reizen naar onze tweede bestemming in Bali: Ubud. Per Blue Bird taxi reden we hier in zo'n anderhalf uur naartoe. Lekker dat alles hier op Bali wat dichter bij elkaar ligt. Ubud ligt meer in het binnenland van Bali en wordt omgeven door veel groene rijstvelden. Toen we aankwamen hadden we geluk: de standaardkamers zaten vol, dus we kregen een upgrade naar een deluxe kamer. We besloten meteen maar weer de stoute slippers aan te trekken en een van de grootste trekpleisters van Ubud te bezoeken: het Sacred Monkey Forest. Dit is (de naam verklapt het al een beetje) een bos met daarin een aantal tempels en een heleboel loslopende apen. Joyce vond het een beetje spannend en ging dan ook met lichte zenuwen naar binnen. Niet helemaal onterecht, want de apen waren behoorlijk brutaal en sprongen op de bezoekers en hun rugzakken, op zoek naar eten. Na een rondje gelopen te hebben voelden we ons wat zekerder en was het tijd voor een nieuwe uitdaging: een banaan vasthouden zodat er een aap op je schouder kwam zitten. Joyce stond eerst nog wat doodsangsten uit, maar hield zich kranig. Dit leverde een aantal zeer spontane foto's op. Marieke kreeg een wel heel intieme aap op zich: zonder aankondiging propte hij zijn apenvingertjes in haar mond. Van schrik beet ze er op en de aap schoot kermend weg...
Naast het Monkey Forest staat Ubud ook bekend om de vele spa's en massagesalons. Om de vijf meter zit er wel een salon. Wij hadden dan ook al een tijdje geleden besloten hier goed gebruik van te maken en verheugden hier ons ook al een tijd op. Vandaag was het dan zo ver: we checkten in bij de spa voor een vijf uur (!) durende wellnesservaring. Wat een dag... Het begon met een hele goede Balinese massage, gevolgd door een stevige groene thee scrub en afgesloten met wat poedelen in een bad vol rozenblaadjes. Na deze behandeling waren we al helemaal rozig (haha), maar het was nog niet klaar. Met ieder twee mensen om ons heen kregen we tegelijkertijd een manicure en een pedicure. Toen ons nageltjes netjes waren bijgevijld en onze tenen een lekker zomers kleurtje hadden, was het tijd voor de gezichtsbehandeling. Als kers op de taart kregen we ook nog eens een heerlijke haarbehandeling. Helemaal ontspannen, en nog wat overweldigd door al deze vertroeteling, strompelden we aan het einde van de middag weer naar buiten. Ook weer een geweldige ervaring!
Wie denkt dat we na deze verwendag een heerlijke lange nacht sliepen, heeft het mis. Om 01.30 uur ging de wekker al weer af. Na een ontspannende dag stond er nu namelijk een inspannende dag op het programma: die dag (of die ochtend heel erg vroeg) gingen wij de Mount Batur beklimmen, om vanaf de top de zonsopgang te bewonderen. Om 02.00 uur staat de pick-up al voor de deur, en in het busje ontmoeten wij de rest van ons 'team'.
De rest van ons team bestond tot ons verdriet uit een fit mom en een fit daughter uit de UK. Die er, om te beginnen, zeer stylish/sportief uitzagen en bovendien uiterst vriendelijk. Toen de tocht na een zielig ontbijt bestaande uit een klein miezerig bolletje begon, spurrten de mom en daughter, samen met de gidsen, in een sneltreinvaart richting de top. Pauzes zaten er niet in en we moesten op een gegeven moment helaas over onze trots heen om om pauzes te vragen... Halverwege de berg waren we inmiddels al redelijk, dan wel helemaal, kapot en is op het einde Joyce die berg op gesleept door de gids, maaar.... Gehaald hadden we het. Voor Joyce was de top op het eerste plateau bereikt en Marieke ging nog door naar het allerhoogste punt. Toen Marieke bij het laatste deel over alle conditionele grenzen heen ging, waren die twee uit de UK nog steeds heel druk aan het babbelen en bereikten als twee jonge hindes de top. Grrrr... Jullie zullen begrijpen dat we de rest van de dag niks meer konden en dat de enige stukken die we hadden gelopen van het zwembad naar ons bed was.
De volgende dag (onze laatste dag in Ubud) werden we wakker met spierpijn. Onze bovenbenen, rug, maar vooral billen moesten eraan geloven. Die dag deden we dan ook weer lekker rustig aan. Een beetje hangen bij het zwembad, lunchen en wat struinen over de Traditional Ubud Market. Er was weinig traditioneels aan deze markt, maar dat namen we maar voor lief.
De dag daarna stond een tropische bestemming op het programma: Gili Trawangan! De Gili-eilanden (Gili Air, Gili Meno en Gili Trawangan) zijn drie kleine bounty-eilandjes voor de kust van Lombok. Gili Trawangan (Gili T voor ingewijden) is de grootste, maar ook dit eilandje kun je in twee uur helemaal rondlopen. De boottocht vanuit Padangbai (de vertrekhaven in Bali) naar Gili T duurde bijna twee uur. De boot was behoorlijk klein en zat stampvol. De airco deed het niet en vanwege de hoge golven konden de ramen ook niet echt open, waardoor het binnen bloedheet was. Die hoge golven zorgden er ook voor dat we behoorlijk misselijk werden, dus een hele prettige boottocht was het niet. Eenmaal aangekomen op Gili T gingen we per paard en wagen (Joyce zag het met pijn in haar hart aan, maar paard en wagen is naast lopen en fietsen de enige vorm van vervoer op dit eiland. Marieke was na vijf seconden ontzettend allergisch, dus die kon iets minder sympathie opbrengen voor het paard) naar onze accommodatie. Die viel helaas wat tegen, maar we maakten er het beste van. Op twee fietsen (die we gratis mochten lenen, maar die van ellende uit elkaar vielen) togen wij naar de hoofdstraat om daar te gaan eten. De rest van het eilandje bestaat uit niet veel meer dan kleine, donkere en vieze steegjes, maar in de hoofdstraat (die wel zo'n 2 kilometer lang is) zijn heel veel restaurants en bars. Op een mooi plekje aan het water hebben we daar gegeten.
De dag erna was het tijd om het befaamde witte strand te verkennen. Op een mooi plekje scoorden wij twee heerlijke ligbedjes en genoten wij van de zon. We probeerden ook te genieten van de zee, maar de grote hoeveelheden versteend koraal (door Joyce omgedoopt tot koraalkerkhoven) deden toch wel veel pijn aan onze gepedicuurde voetjes. De volgende dag verliep behoorlijk volgens hetzelfde stramien, met als grootste verschil dat er tegen het begin van de avond een enorme onweersbui losbarstte. Onder het eten konden we genieten van spectaculaire flitsen, waardoor heel Lombok oplichtte.
Hiermee kwam een einde aan ons bezoek aan de Gili's, en pakten we de boot richting Nusa Lembongan. Dit is wederom een eiland, maar dan gelegen voor de kust van Bali. Eenmaal aangekomen werden we weer in de laadtruck gehesen en reden we alweer naar onze een na laatste slaapplek: the wellhouse. Onze nieuwe vriend, Ketut, stond ons al lachend op te wachten en met een welkomstdrankje en het uitzicht op het lekkere zwembad was dit een warm welkom. De volgende dagen vulden we met vertoeven bij het zwembad en als we dat zat waren liepen we naar Mushroom Bay, een schattig baaitje op nog geen 3 minuten lopen. S'avonds keken we naar de zonsondergang vanuit ons favoriete restaurant daar: Hai Tide. De dag voordat we dit plekje weer gingen verlaten heeft Marieke nog een snorkeltour gedaan (Joyce voelde zich niet lekker) en heeft ze prachtig koraal, mooie vissen en een mantaray gezien. Er moet hierbij door Marieke aangevuld worden dat het water van de Indische Oceaan zeer koud is. Bij deze.
De dag hierna lieten we Nusa Lembongan weer achter en namen we de boot naar Sanur (dit keer gelukkig maar een halfuurtje varen). Vanuit Sanur gingen we door naar onze laatste bestemming: Uluwatu. Daar doken wij meteen weer in onze bikini en gingen aan het zwembad liggen voor nog wat Vitamine D. Aan het eind van de middag gingen we op pad naar de Uluwatu Tempel. Gehuld in een prachtige paarse sarong bekeken we de tempel, die eigenlijk niet zo heel boeiend was. Wat wel gaaf was, was dat de tempel bovenop een klif naast de zee is gebouwd. Vanuit de tempel heb je dus een heel mooi uitzicht op de zee en de ondergaande zon. Nadat wij ons hieraan hadden vergaapt, baanden we ons een weg door de vele apen die ook hier weer op zoek waren naar eten, drinken en glimmende dingen, naar een soort arena waar een traditionele Balinese dans werd opgevoerd: een kecakdans. Deze dans was zeer apart. Het begon met een groep van 30 mannen en jongens die in een kring rond een offerbeeld zaten en op allerlei verschillende toonhoogtes en in verschillende tempo's steeds 'cak cak cak cak cak' zongen. Dit ging de hele voorstelling door. Tussen het cak cak gezang door werd er een onbegrijpelijk verhaal opgevoerd met onder andere een prinses, een hert en een apenkoning. We hadden een blaadje gekregen met het verhaal, maar dit was in zulk gebrekkig Nederlands vertaald dat we hiervan niet veel wijzer werden. Na dit spektakel en nadat de zon in de zee was gezakt, was het tijd voor ons laatste avondmaal: sushi. Hoe kan het ook anders...
Vandaag is de dag van vertrek alweer aangebroken. We vliegen pas laat, dus overdag hebben we nog lekker even bij het zwembad gelegen (de laatste zonnestralen die we voorlopig zien!) en ons nog even goed laten verwennen met een massage en een facial. En nu zitten we dan op het vliegveld, bijna klaar om te boarden...
Wat is het dan achteraf gezien toch voorbij gevlogen! Wij kijken terug op een fantastische reis die we de rest van ons leven niet meer zullen vergeten. Hoewel we de vrijheid en elkaar zullen gaan missen, kijken we toch ook wel weer uit naar het goed georganiseerde en vooral schone Nederland. Tot snel allemaal!
Veel liefs,
Marieke en Joyce
Ons vorige blog sloten wij af in Canggu. Ook de laatste paar dagen daar hebben we nog volop genoten van het heerlijke en gezonde eten, het zwembad en het strand en de mooie zonsondergangen.
Na vijf nachten in Canggu was het tijd om door te reizen naar onze tweede bestemming in Bali: Ubud. Per Blue Bird taxi reden we hier in zo'n anderhalf uur naartoe. Lekker dat alles hier op Bali wat dichter bij elkaar ligt. Ubud ligt meer in het binnenland van Bali en wordt omgeven door veel groene rijstvelden. Toen we aankwamen hadden we geluk: de standaardkamers zaten vol, dus we kregen een upgrade naar een deluxe kamer. We besloten meteen maar weer de stoute slippers aan te trekken en een van de grootste trekpleisters van Ubud te bezoeken: het Sacred Monkey Forest. Dit is (de naam verklapt het al een beetje) een bos met daarin een aantal tempels en een heleboel loslopende apen. Joyce vond het een beetje spannend en ging dan ook met lichte zenuwen naar binnen. Niet helemaal onterecht, want de apen waren behoorlijk brutaal en sprongen op de bezoekers en hun rugzakken, op zoek naar eten. Na een rondje gelopen te hebben voelden we ons wat zekerder en was het tijd voor een nieuwe uitdaging: een banaan vasthouden zodat er een aap op je schouder kwam zitten. Joyce stond eerst nog wat doodsangsten uit, maar hield zich kranig. Dit leverde een aantal zeer spontane foto's op. Marieke kreeg een wel heel intieme aap op zich: zonder aankondiging propte hij zijn apenvingertjes in haar mond. Van schrik beet ze er op en de aap schoot kermend weg...
Naast het Monkey Forest staat Ubud ook bekend om de vele spa's en massagesalons. Om de vijf meter zit er wel een salon. Wij hadden dan ook al een tijdje geleden besloten hier goed gebruik van te maken en verheugden hier ons ook al een tijd op. Vandaag was het dan zo ver: we checkten in bij de spa voor een vijf uur (!) durende wellnesservaring. Wat een dag... Het begon met een hele goede Balinese massage, gevolgd door een stevige groene thee scrub en afgesloten met wat poedelen in een bad vol rozenblaadjes. Na deze behandeling waren we al helemaal rozig (haha), maar het was nog niet klaar. Met ieder twee mensen om ons heen kregen we tegelijkertijd een manicure en een pedicure. Toen ons nageltjes netjes waren bijgevijld en onze tenen een lekker zomers kleurtje hadden, was het tijd voor de gezichtsbehandeling. Als kers op de taart kregen we ook nog eens een heerlijke haarbehandeling. Helemaal ontspannen, en nog wat overweldigd door al deze vertroeteling, strompelden we aan het einde van de middag weer naar buiten. Ook weer een geweldige ervaring!
Wie denkt dat we na deze verwendag een heerlijke lange nacht sliepen, heeft het mis. Om 01.30 uur ging de wekker al weer af. Na een ontspannende dag stond er nu namelijk een inspannende dag op het programma: die dag (of die ochtend heel erg vroeg) gingen wij de Mount Batur beklimmen, om vanaf de top de zonsopgang te bewonderen. Om 02.00 uur staat de pick-up al voor de deur, en in het busje ontmoeten wij de rest van ons 'team'.
De rest van ons team bestond tot ons verdriet uit een fit mom en een fit daughter uit de UK. Die er, om te beginnen, zeer stylish/sportief uitzagen en bovendien uiterst vriendelijk. Toen de tocht na een zielig ontbijt bestaande uit een klein miezerig bolletje begon, spurrten de mom en daughter, samen met de gidsen, in een sneltreinvaart richting de top. Pauzes zaten er niet in en we moesten op een gegeven moment helaas over onze trots heen om om pauzes te vragen... Halverwege de berg waren we inmiddels al redelijk, dan wel helemaal, kapot en is op het einde Joyce die berg op gesleept door de gids, maaar.... Gehaald hadden we het. Voor Joyce was de top op het eerste plateau bereikt en Marieke ging nog door naar het allerhoogste punt. Toen Marieke bij het laatste deel over alle conditionele grenzen heen ging, waren die twee uit de UK nog steeds heel druk aan het babbelen en bereikten als twee jonge hindes de top. Grrrr... Jullie zullen begrijpen dat we de rest van de dag niks meer konden en dat de enige stukken die we hadden gelopen van het zwembad naar ons bed was.
De volgende dag (onze laatste dag in Ubud) werden we wakker met spierpijn. Onze bovenbenen, rug, maar vooral billen moesten eraan geloven. Die dag deden we dan ook weer lekker rustig aan. Een beetje hangen bij het zwembad, lunchen en wat struinen over de Traditional Ubud Market. Er was weinig traditioneels aan deze markt, maar dat namen we maar voor lief.
De dag daarna stond een tropische bestemming op het programma: Gili Trawangan! De Gili-eilanden (Gili Air, Gili Meno en Gili Trawangan) zijn drie kleine bounty-eilandjes voor de kust van Lombok. Gili Trawangan (Gili T voor ingewijden) is de grootste, maar ook dit eilandje kun je in twee uur helemaal rondlopen. De boottocht vanuit Padangbai (de vertrekhaven in Bali) naar Gili T duurde bijna twee uur. De boot was behoorlijk klein en zat stampvol. De airco deed het niet en vanwege de hoge golven konden de ramen ook niet echt open, waardoor het binnen bloedheet was. Die hoge golven zorgden er ook voor dat we behoorlijk misselijk werden, dus een hele prettige boottocht was het niet. Eenmaal aangekomen op Gili T gingen we per paard en wagen (Joyce zag het met pijn in haar hart aan, maar paard en wagen is naast lopen en fietsen de enige vorm van vervoer op dit eiland. Marieke was na vijf seconden ontzettend allergisch, dus die kon iets minder sympathie opbrengen voor het paard) naar onze accommodatie. Die viel helaas wat tegen, maar we maakten er het beste van. Op twee fietsen (die we gratis mochten lenen, maar die van ellende uit elkaar vielen) togen wij naar de hoofdstraat om daar te gaan eten. De rest van het eilandje bestaat uit niet veel meer dan kleine, donkere en vieze steegjes, maar in de hoofdstraat (die wel zo'n 2 kilometer lang is) zijn heel veel restaurants en bars. Op een mooi plekje aan het water hebben we daar gegeten.
De dag erna was het tijd om het befaamde witte strand te verkennen. Op een mooi plekje scoorden wij twee heerlijke ligbedjes en genoten wij van de zon. We probeerden ook te genieten van de zee, maar de grote hoeveelheden versteend koraal (door Joyce omgedoopt tot koraalkerkhoven) deden toch wel veel pijn aan onze gepedicuurde voetjes. De volgende dag verliep behoorlijk volgens hetzelfde stramien, met als grootste verschil dat er tegen het begin van de avond een enorme onweersbui losbarstte. Onder het eten konden we genieten van spectaculaire flitsen, waardoor heel Lombok oplichtte.
Hiermee kwam een einde aan ons bezoek aan de Gili's, en pakten we de boot richting Nusa Lembongan. Dit is wederom een eiland, maar dan gelegen voor de kust van Bali. Eenmaal aangekomen werden we weer in de laadtruck gehesen en reden we alweer naar onze een na laatste slaapplek: the wellhouse. Onze nieuwe vriend, Ketut, stond ons al lachend op te wachten en met een welkomstdrankje en het uitzicht op het lekkere zwembad was dit een warm welkom. De volgende dagen vulden we met vertoeven bij het zwembad en als we dat zat waren liepen we naar Mushroom Bay, een schattig baaitje op nog geen 3 minuten lopen. S'avonds keken we naar de zonsondergang vanuit ons favoriete restaurant daar: Hai Tide. De dag voordat we dit plekje weer gingen verlaten heeft Marieke nog een snorkeltour gedaan (Joyce voelde zich niet lekker) en heeft ze prachtig koraal, mooie vissen en een mantaray gezien. Er moet hierbij door Marieke aangevuld worden dat het water van de Indische Oceaan zeer koud is. Bij deze.
De dag hierna lieten we Nusa Lembongan weer achter en namen we de boot naar Sanur (dit keer gelukkig maar een halfuurtje varen). Vanuit Sanur gingen we door naar onze laatste bestemming: Uluwatu. Daar doken wij meteen weer in onze bikini en gingen aan het zwembad liggen voor nog wat Vitamine D. Aan het eind van de middag gingen we op pad naar de Uluwatu Tempel. Gehuld in een prachtige paarse sarong bekeken we de tempel, die eigenlijk niet zo heel boeiend was. Wat wel gaaf was, was dat de tempel bovenop een klif naast de zee is gebouwd. Vanuit de tempel heb je dus een heel mooi uitzicht op de zee en de ondergaande zon. Nadat wij ons hieraan hadden vergaapt, baanden we ons een weg door de vele apen die ook hier weer op zoek waren naar eten, drinken en glimmende dingen, naar een soort arena waar een traditionele Balinese dans werd opgevoerd: een kecakdans. Deze dans was zeer apart. Het begon met een groep van 30 mannen en jongens die in een kring rond een offerbeeld zaten en op allerlei verschillende toonhoogtes en in verschillende tempo's steeds 'cak cak cak cak cak' zongen. Dit ging de hele voorstelling door. Tussen het cak cak gezang door werd er een onbegrijpelijk verhaal opgevoerd met onder andere een prinses, een hert en een apenkoning. We hadden een blaadje gekregen met het verhaal, maar dit was in zulk gebrekkig Nederlands vertaald dat we hiervan niet veel wijzer werden. Na dit spektakel en nadat de zon in de zee was gezakt, was het tijd voor ons laatste avondmaal: sushi. Hoe kan het ook anders...
Vandaag is de dag van vertrek alweer aangebroken. We vliegen pas laat, dus overdag hebben we nog lekker even bij het zwembad gelegen (de laatste zonnestralen die we voorlopig zien!) en ons nog even goed laten verwennen met een massage en een facial. En nu zitten we dan op het vliegveld, bijna klaar om te boarden...
Wat is het dan achteraf gezien toch voorbij gevlogen! Wij kijken terug op een fantastische reis die we de rest van ons leven niet meer zullen vergeten. Hoewel we de vrijheid en elkaar zullen gaan missen, kijken we toch ook wel weer uit naar het goed georganiseerde en vooral schone Nederland. Tot snel allemaal!
Veel liefs,
Marieke en Joyce
-
08 December 2015 - 14:05
Patricia:
Wat een leuke blogs, ook deze laatste! Zo waren we er toch een klein beetje bij! -
08 December 2015 - 17:14
Ingrid:
Deze blog was ook weer super leuk om te lezen! Jeetje wat zullen we dat straks missen! Goeie vlucht en tot gauw!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
