The Island Life

Lieve allemaal,

Eenmaal aangekomen in Koh Tao hebben we het grootste gedeelte van de tijd heerlijk liggen bijkomen op de prachtige stranden. Op een fijn ligbedje onder palmbomen konden we uren vertoeven met een verse kokosnoot in de hand, om daarna te eten en te slapen. Na een aantal dagen besloten we onszelf van ons bedje te hijsen en mee te gaan op een snorkeltour. Gewapend met twee Britse Lads "Will en Lee", gingen we met een luxe boot de zee op. De boot voerde ons naar allerlei plekken om daar op snorkeltocht te gaan. Voor Marieke was dit de eerste keer, en na veel gespartel, gespetter en gesputter, lukte het haar uiteindelijk ook om van de pracht en praal in de zee te genieten. Niet alleen zagen we de mooiste vissen in allerlei neon-kleuren, maar ook kleine haaien, een rog, dolfijnen en zelfs een reuze schildpad.

Na weer uitgebreid te zijn uitgerust van deze geweldige dag stond het volgende avontuur voor de deur: een show van de "Queens Cabaret". De dames stonden ons al op te wachten, uitgedost in weelderige jurken. Giechelend en een beetje nerveus gingen we naar binnen en zaten we met onze neuzen vooraan. 1,5 uur hebben we met open mond zitten kijken naar alle moves uitgevoerd op onwijs hoge palen en ons verbaasd over de plastische chirurgie die aan sommige gezichten te pas was gekomen. It's raining men, hits van ABBA en nog veel meer knalnummers kwamen voorbij en werden uit volle borst meegeplaybackt. Echt weer een hele belevenis.

Van dit spektakel moesten we nog even bekomen. Bij de hotspot van Koh Tao, Lotus Beach Bar, was de vuurdansersshow van eerder die avond inmiddels afgelopen en was er nu een heuse beachparty aan de gang. Het werd een leuke avond, waarin wij onder ander een Fransman van de ene in de andere verbazing lieten vallen met ons vloeiende Frans (kwam denk ik door de vodka buckets?). Wij sloten de avond naar goed Thais gebruik af met een nachtelijke duik in de zee (geen zorgen, dit was zonder de vrolijke Frans).

Na nog een dagje te zijn bijgekomen van dit festijn, was het de dag erna tijd om naar het volgende tropische eiland te vertrekken: Koh Phi Phi. Onze wekker ging om 04.30 uur, de taxi zou er om 05.30 uur zijn. De ferry zou om 06.00 uur vertrekken, maar er was maar geen taxi te bekennen. Uiteindelijk kwam hij toch nog opdagen en mochten wij achterin de laadbak plaatsnemen. Met werkelijk waar gierende banden gingen we richting de pier, waarbij wij de grootste moeite hadden onze armen, benen en tassen binnenboord te houden. Na een tocht met de ferry, een bus, twee uur wachten, weer een bus en weer een ferry kwamen we dan twaalf uur later aan op Koh Phi Phi. Tijdens deze lange uren verveelde Joyce zich zodanig dat ze voor een enorme ventilator Hans Klok ging imiteren en jawel, nog geen kwartier later voegt een look-a-like van Hans zich in het busje (wel een iets dikkere, meer verlopen versie). Hans Klok bleek in hetzelfde hotel als wij te slapen. In de dag die volgde kwamen wij Hans echt overal tegen. Zijn verdwijntruc werkte blijkbaar niet zo goed. Of toch wel, want na die dag waren die geblondeerde lokken nergens meer te bekennen.

Ook op Phi Phi genoten wij lekker van het strandleven, en ook hier besloten we een boottocht te doen. Ditmaal per longtailboot, een houten bootje dat erg hard over de zee stoof, waardoor wij constant onwijze watervlagen in ons gezicht kregen. Echt ontspannen! Dit ongemak werd gelukkig wel gecompenseerd door de prachtige plekken die we bezochten: onder andere Bamboo Island, Monkey Beach (met, verrassing: allemaal aapjes op het strand) en Maya Beach (een stukje paradijs waar ook de film The Beach is opgenomen). Na deze dag lagen wij 's avonds moe, nat, maar wel voldaan na te deinen in ons bedje.

De dag erna was onze laatste dag in Thailand, en sloten we dan ook in stijl af op het strand. Een paar dagen ervoor hadden we onze laatste Thaise Bahts gepind en we wilden liever niet meer bijpinnen. We moesten dus een beetje op de kleintjes letten. Uitgerekend deze dag gingen Marieke's slippers kapot, dus die heeft een dagje op blote voeten rondgelopen. Ook een manier om te aarden...

De dag erna (gisteren) stond er weer een helse reisdag op het programma. Het eerste deel op de ferry verliep nog voorspoedig, we zaten lekker op het dek in de zon van het uitzicht te genieten. Eenmaal aangekomen in Krabi, moesten wij plaatsnemen in een minivan. Deze zat al vol met Thaise mensen, achterin waren nog twee zeer krappe plekjes zonder beenruimte over voor ons. Onze backpacks werden in het gangpad gedeponeerd. Er waren geen riemen en er was geen airconditioning. Wel keiharde Thaise muziek uit de speakers. De chauffeur reed als een maniak: belachelijk hard. Met 130 km over onwijze gaten in de weg, waarbij we bijna tegen het plafond knalden... Normaalste zaak van de wereld! Dit feestje duurde vijf uur. Hierna werden we bij een toeristenbureau gedropt, waar we door de alleronaardigste Thaise vrouw die we tot nu toe hebben ontmoet, in een ander busje werden gepropt. Ditmaal gelukkig wel met beenruimte. Met dit busje gingen we de Thais-Maleisische grens over en 's avonds laat kwamen we dan eindelijk aan in Georgetown.

Eind goed al goed zul je zeggen. Niets is helaas minder waar. Een kamer vol met schimmelplekken in de muur, ondefinieerbare vlekken in het bed, miertjes die door de kamer tippelden.... We hadden geen keus en hebben daar de nacht doorgebracht, om vervolgens de volgende dag met gierende banden naar een fijn hotel te vluchten. Na de maagjes weer goed gevuld te hebben (gister kwam er geen lunch en avondeten aan te pas, slechts wat koekjes en chips), gingen we naar een plaatselijke hot spot: het kattencafe. Marieke zelf noemde dit: "een teken van vriendschap", want gewapend met een allergie pil en de nodige zenuwen ging ze naar binnen. Na eerst onze ogen uitgekeken te hebben aan kattenspullen en kattenregels mochten we een verdieping hoger en kwamen we oog in oog met onze kattenvrinden.
Marieke heeft geen kat aangeraakt, maar vond het een hele beleving met alle chinezen die helemaal liep werden het zien van die katten en uiteraard honderden selfies namen. Joyce had uiteraard de tijd van haar leven en meteen een kattenvrind, genaamd: Bear.

Morgen gaan we de stad verder verkennen, maar onze eerste indruk van Maleisië is dat het een stuk gecultiveerder is dan Thailand en dat we de mensen veel vriendelijker vinden.

TTYL (Talk To You Later)
Marieke en Joyce