So far, so good
Blijf op de hoogte en volg Marieke
14 Oktober 2015 | Thailand, Chiang Mai
Lieve allemaal,
Vorige week dinsdag, na een overweldigend afscheid (waarvoor nogmaals dank), was het dan eindelijk zover: wij gingen beginnen aan onze reis door Zuid-Oost Azië! We dachten lekker relaxed te beginnen: rechtstreeks met de KLM naar Bangkok. Helaas bleek dat onze vlucht niet zo voorspoedig zou voorlopen als we hadden gedacht. Met het eten en het filmaanbod was niks mis, met onze buurman daarentegen hadden we het beter kunnen treffen. Joyce zat naast het raam, Marieke zat in het midden, en naast ons zat een zeer bijzonder figuur. Niet in positieve zin helaas. Het was een Engelse man, leeftijd 70+, met een vieze grijze joggingbroek, vieze slippers en een vies paars hemd met v-hals. Toch was zijn outfit niet hetgeen wat direct in t oog sprong. Het was meer wat in de neus sprong.... De man ha zich blijkbaar wat moed in gedronken, er hing een ontzettende dranklucht om hem heen. Ook tijdens de vlucht bestelde hij nog eens drie keer een flesje wijn. De man stootte ons elke keer aan en begon dan in onbestaanbaar Engels, met dikke tong en vet accent, tegen ons aan te praten. Als wij hier dan niet op reageerden, snauwde hij ons toe: "stupid girls, you will never learn!". Met elk glaasje werd de lucht erger en zijn gebrabbel onverstaanbaarder. Na een tijdje hadden we er genoeg van, en we besloten aan de steward te vragen of er misschien iets te regelen viel. De steward, onze nieuwe gay best friend, stormde meteen op de man af en vroeg of hij wat rustiger kon zijn. Uiteraard moest hij ons hierbij nog even belachelijk maken: "the girls are a bit afraid, they are from the countryside you know". En bedankt. Toch leek dit te werken, onze buurman hield zich hierna redelijk koest, maar niet nadat hij ons boos had toegesist: "you upset an English gentleman", om ons vervolgens demonstratief de rug toe te keren.
Na dit avontuur landde het vliegtuig de volgende "ochtend" (voor ons midden in de nacht) veilig in Bangkok. Nu zijn we echt in Thailand! Onze backpacks waren gelukkig ook goed aangekomen, en van een lollige Thai kregen we een visum in ons paspoort. Vervolgens met de taxi naar ons hotel, dat gelegen was aan de Khao San Road, dus midden in de drukte. Eerste momentje van triomf: toen we in het hotel aangekomen waren bleek dat een rit van het hotel naar t vliegtuig 550 Bath kost, en wij hadden slechts 500 Bath betaald. "Turn on the meter" werkt dus echt. Die eerste dag hebben we, door het slaapgebrek, niet veel gedaan. Wel hebben we een rondje over Khao San Road gelopen. Wat een beleving! Zoveel mensen, kleuren, etensstalletjes, kraampjes met kleding en souvenirs en vooral zoveel geuren.
Na een nacht van 14 uur voor Marieke en voor Joyce zo'n beetje 1/8e hiervan, schrokken we om 12:45 wakker. En dat terwijl we om 14:00 een afspraak hadden met de enige echte Co van Kessel! Na veel gehaast, vlogen we de taxi in met een chauffeur die heg noch steg wist en zo kwamen we uiteindelijk een half uur te laat aan bij Co. We hadden de moed eigenlijk al een beetje opgegeven, maar verrassend genoeg konden we nog aansluiten en hadden we maar zo'n 5 minuten gemist! Per fiets hebben we Bangkok verkend en zijn we door China town gefiets, een of andere flowermarket (Joyce stapte 2cm naast een dode rat), een tempel, allerlei kleine weggetjes en steegjes en natuurlijk Co's eigen monument (Co is de oprichter van het bedrijf en in 2012 overleden). Eenmaal terug aangekomen op Khao San Road hebben we ons gewaagd aan ons eerste bordje Pad Thai, dit zijn noedels met ei en kip/garnalen. Na dit eerste bordje Pad Thai was het ook tijd voor onze eerste massage (of massaaaaaaage zoals de Thai zelf constant roepen). Midden in de drukte van Khao San Road vleiden wij ons neer op een bedje en kregen we een half uur lang een heerlijke voeten massage voor nog geen 4 euro. De masseur van Joyce ging nogal stevig te werk en Joyce's voeten werden in allerlei bochten gewrongen. De masseuse van Marieke raakte hierdoor geïnspireerd en probeerde dit na te doen, maar helaas bleken de enkels van Marieke niet zo soepel. Wie weet aan het einde van deze reis wel.... Na de massaaaaaaage doken wij lekker ons bedje in.
De volgende dag stond het Grand Palace op het programma en we wilden hier met de tuk tuk naartoe gaan. Het onderhandelen was begonnen, want ze begonnen als over eerst langs kledingwinkels te gaan of een of andere big buddha. Joyce trapte hier absoluut niet in en zinnen als: "if you're honest, you will be rewarded" passeerden de revue, met een stampvoetende Thai als resultaat, maar een eerlijk ritje zat er voor ons niet in dus kozen we maar voor de benenwagen. Na slechts een beetje omgelopen te hebben bereikten we dan het Grand Palace. We hadden allebei netjes een sarong mee, maar dit bleek niet genoeg te zijn en we moesten ook nog een shirt huren. Helaas hadden we niet genoeg geld bij ons voor 2 shirts en kon er absoluut geen uitzondering worden gemaakt. Zo kwam het dat eerst Joyce en daarna Marieke in hetzelfde shirt het grand palace bekeek. Helaas niet samen, maar toch indrukwekkend! Ook op de terugweg zijn we weer behoorlijk verdwaald, maar ach, wandelen is goed voor de mens en zo hebben we nog wat van Bangkok gezien. S'avonds gingen we weer op pad om wat te eten, en hiervoor moesten we door een steegje genaamd Susie Walking Street. In dit steegje was de zure Bangkok geur volop aanwezig, en we werden allebei meteen misselijk. Zodra we het steegje uit waren, moest Joyce dan ook direct naar het toilet. De volgende ochtend, op weg naar ons ontbijt herhaalde dit hele proces zich opnieuw. Pavlov-effect?
Na deze kennismaking met Susie Walking Street waren we blij Bangkok te kunnen verlaten. Met de lokale bus (zulke ervaren reizigers), gewapend met kleding die de zure luft van Bangkok ademde, reden we in drie uurtjes naar Kanchanaburi. Die middag bezochten we het JEATH museum, over de dodenspoorlijn. Het museum was in een nagebouwde barak van bamboe en er waren foto's te zien van de gruwelijke omstandigheden. Indrukwekkend vonden wij. Twee struise Hollandse dames, types Gerda en Els gewapend met iPad, dachten daar anders over. Terwijl ze in zeer rap tempo door het museum stapten, zei Gerda tegen Els: "valt me best mee hier, gezellig daglicht enzo"... Wij stonden met onze oren te klapperen.
De volgende dag was er een met een vol programma. We hadden namelijk via onze vriendin van het guesthouse, Joy, een dagtrip geboekt, waarbij we allereerst naar de mooie Erawan watervallen gingen. Daar zwommen visjes rond variërend van de grootte van dr. Fish tot heuse formaten van snoeken die op het moment dat je het water betrad, op je af vlogen om dode huidcellen op te knabbelen. Na veel gegil waagden we ons er eindelijk aan om er doorheen te gaan en na een heerlijke frisse duik waren we stoer genoeg om die rakkers aan onze voeten te laten knabbelen. Vervolgens zetten we voort richting de hellfire pass, ook wel de dodenspoorlijn genoemd. Dit museum probeert een beeld te schetsen over hoe het er bij de bouw van de spoorlijn tussen het toenmalige Birma en Thailand, die krijgsgevangen uit onder andere Nederland in de meest bizarre omstandigheden, eraan toe ging. Dit project zou meerdere jaren moeten gaan duren, maar is uiteindelijk onder leiding van de Japanners, in slechts 20 maanden voltooid. Ruim 90.000 mensen zijn hierbij omgekomen, waaronder 3000 Nederlanders. Enorm indrukwekkend! Hierna zetten we onze tocht voort naar een grot, om vervolgens een treinrit te maken over een deel van deze spoorlijn. Als laatste hebben we de Bridge over the River Kwai bezichtigd, waarna we afgepeigerd maar voldaan weer aankwamen in ons guesthouse. De zure walm in onze kleding werd ons teveel en vriendin Joy heeft dit lekker weggewassen.
De volgende dag werden we om 13:30 opgehaald met een minibus die ons naar onze volgende bestemming bracht: Ayutthaya. Met een Nederlands stel dat in hetzelfde guesthouse sliep als wij en twee pasgetrouwde Belgen die de dag ervoor dezelfde Tour als wij hadden gedaan, werd het een gezellige rit. In Ayutthaya aangekomen, huurden we fietsen bij ons guesthouse (ook hier weer een hele vriendelijke eigenaar die ons met alles wilde helpen) en gingen op weg naar het treinstation om tickets te scoren voor de nachttrein naar Chiang Mai voor de volgende avond. Dat fietsen is hier trouwens ook een hele belevenis: het verkeer is behoorlijk druk, er zijn voor zover wij doorhebben niet echt voorrangsregels en bovendien moet je links rijden. Toch hebben we het er goed, en tot nu toe ongeschonden, er vanaf gebracht. Na een westerse pasta en een hemels chocolade lava toetje te hebben gegeten bij een onwijs hippe, Thaise Toko, doken we weer gesloopt in ons heerlijke bed.
De volgende dag (dit was vanmorgen) was het weer tijd om in Turkse weersomstandigheden, gevoelstemperatuur 40 graden, felle zon, klam en vochtig, met ons stalen ros op pad te gaan. We gingen de ruïnes van Ayutthaya bezoeken. Ayutthaya was rond 1600 een belangrijke stad in Thailand en stond toen vol met tempelcomplexen. Inmiddels zijn die grotendeels verwoest, maar als je door de ruïnes loopt kun je je (als je goed door alle bakstenen heen kijkt) nog wel een beeld vormen van alle pilaren, tempels, koepels en honderden boeddha's die hier stonden. Leuk om gezien te hebben! Ook hebben we nog een tempel bezocht met een hele grote gouden Boeddha. Boeddha is goed vertegenwoordigd in Thailand. Wat ook wel grappig is, is dat er overal borden hangen van de regering met daarop: "Boeddha is for religion, not furniture! Respect Boeddha, don't buy Boeddha statue!". Laat ze het bij de Xenos maar niet horen...
Na deze geschiedkundige pracht en praal was het tijd om ons voor te bereiden op de nachttrein naar Chiang Mai. Op het perron spotten we al snel een hoop andere Nederlanders, met wie we gezellig even hebben zitten kletsen. Toen kwam de trein eraan, we waren erg benieuwd. Het bleek alles mee te vallen, lekker koel door de airco, prima bedjes en je kunt je goed terugtrekken achter een roze gordijntje.
Zo liggen we nu naast elkaar, allebei netjes in ons eigen bedje deze blog te typen. Wat hebben we eigenlijk al veel meegemaakt in een week! Zometeen gaan we lekker slapen, en als we morgen wakker worden zijn we in Chiang Mai. We zijn benieuwd wat voor avonturen we daar weer gaan beleven. Stay tuned!
Veel liefs,
Marieke en Joyce
Vorige week dinsdag, na een overweldigend afscheid (waarvoor nogmaals dank), was het dan eindelijk zover: wij gingen beginnen aan onze reis door Zuid-Oost Azië! We dachten lekker relaxed te beginnen: rechtstreeks met de KLM naar Bangkok. Helaas bleek dat onze vlucht niet zo voorspoedig zou voorlopen als we hadden gedacht. Met het eten en het filmaanbod was niks mis, met onze buurman daarentegen hadden we het beter kunnen treffen. Joyce zat naast het raam, Marieke zat in het midden, en naast ons zat een zeer bijzonder figuur. Niet in positieve zin helaas. Het was een Engelse man, leeftijd 70+, met een vieze grijze joggingbroek, vieze slippers en een vies paars hemd met v-hals. Toch was zijn outfit niet hetgeen wat direct in t oog sprong. Het was meer wat in de neus sprong.... De man ha zich blijkbaar wat moed in gedronken, er hing een ontzettende dranklucht om hem heen. Ook tijdens de vlucht bestelde hij nog eens drie keer een flesje wijn. De man stootte ons elke keer aan en begon dan in onbestaanbaar Engels, met dikke tong en vet accent, tegen ons aan te praten. Als wij hier dan niet op reageerden, snauwde hij ons toe: "stupid girls, you will never learn!". Met elk glaasje werd de lucht erger en zijn gebrabbel onverstaanbaarder. Na een tijdje hadden we er genoeg van, en we besloten aan de steward te vragen of er misschien iets te regelen viel. De steward, onze nieuwe gay best friend, stormde meteen op de man af en vroeg of hij wat rustiger kon zijn. Uiteraard moest hij ons hierbij nog even belachelijk maken: "the girls are a bit afraid, they are from the countryside you know". En bedankt. Toch leek dit te werken, onze buurman hield zich hierna redelijk koest, maar niet nadat hij ons boos had toegesist: "you upset an English gentleman", om ons vervolgens demonstratief de rug toe te keren.
Na dit avontuur landde het vliegtuig de volgende "ochtend" (voor ons midden in de nacht) veilig in Bangkok. Nu zijn we echt in Thailand! Onze backpacks waren gelukkig ook goed aangekomen, en van een lollige Thai kregen we een visum in ons paspoort. Vervolgens met de taxi naar ons hotel, dat gelegen was aan de Khao San Road, dus midden in de drukte. Eerste momentje van triomf: toen we in het hotel aangekomen waren bleek dat een rit van het hotel naar t vliegtuig 550 Bath kost, en wij hadden slechts 500 Bath betaald. "Turn on the meter" werkt dus echt. Die eerste dag hebben we, door het slaapgebrek, niet veel gedaan. Wel hebben we een rondje over Khao San Road gelopen. Wat een beleving! Zoveel mensen, kleuren, etensstalletjes, kraampjes met kleding en souvenirs en vooral zoveel geuren.
Na een nacht van 14 uur voor Marieke en voor Joyce zo'n beetje 1/8e hiervan, schrokken we om 12:45 wakker. En dat terwijl we om 14:00 een afspraak hadden met de enige echte Co van Kessel! Na veel gehaast, vlogen we de taxi in met een chauffeur die heg noch steg wist en zo kwamen we uiteindelijk een half uur te laat aan bij Co. We hadden de moed eigenlijk al een beetje opgegeven, maar verrassend genoeg konden we nog aansluiten en hadden we maar zo'n 5 minuten gemist! Per fiets hebben we Bangkok verkend en zijn we door China town gefiets, een of andere flowermarket (Joyce stapte 2cm naast een dode rat), een tempel, allerlei kleine weggetjes en steegjes en natuurlijk Co's eigen monument (Co is de oprichter van het bedrijf en in 2012 overleden). Eenmaal terug aangekomen op Khao San Road hebben we ons gewaagd aan ons eerste bordje Pad Thai, dit zijn noedels met ei en kip/garnalen. Na dit eerste bordje Pad Thai was het ook tijd voor onze eerste massage (of massaaaaaaage zoals de Thai zelf constant roepen). Midden in de drukte van Khao San Road vleiden wij ons neer op een bedje en kregen we een half uur lang een heerlijke voeten massage voor nog geen 4 euro. De masseur van Joyce ging nogal stevig te werk en Joyce's voeten werden in allerlei bochten gewrongen. De masseuse van Marieke raakte hierdoor geïnspireerd en probeerde dit na te doen, maar helaas bleken de enkels van Marieke niet zo soepel. Wie weet aan het einde van deze reis wel.... Na de massaaaaaaage doken wij lekker ons bedje in.
De volgende dag stond het Grand Palace op het programma en we wilden hier met de tuk tuk naartoe gaan. Het onderhandelen was begonnen, want ze begonnen als over eerst langs kledingwinkels te gaan of een of andere big buddha. Joyce trapte hier absoluut niet in en zinnen als: "if you're honest, you will be rewarded" passeerden de revue, met een stampvoetende Thai als resultaat, maar een eerlijk ritje zat er voor ons niet in dus kozen we maar voor de benenwagen. Na slechts een beetje omgelopen te hebben bereikten we dan het Grand Palace. We hadden allebei netjes een sarong mee, maar dit bleek niet genoeg te zijn en we moesten ook nog een shirt huren. Helaas hadden we niet genoeg geld bij ons voor 2 shirts en kon er absoluut geen uitzondering worden gemaakt. Zo kwam het dat eerst Joyce en daarna Marieke in hetzelfde shirt het grand palace bekeek. Helaas niet samen, maar toch indrukwekkend! Ook op de terugweg zijn we weer behoorlijk verdwaald, maar ach, wandelen is goed voor de mens en zo hebben we nog wat van Bangkok gezien. S'avonds gingen we weer op pad om wat te eten, en hiervoor moesten we door een steegje genaamd Susie Walking Street. In dit steegje was de zure Bangkok geur volop aanwezig, en we werden allebei meteen misselijk. Zodra we het steegje uit waren, moest Joyce dan ook direct naar het toilet. De volgende ochtend, op weg naar ons ontbijt herhaalde dit hele proces zich opnieuw. Pavlov-effect?
Na deze kennismaking met Susie Walking Street waren we blij Bangkok te kunnen verlaten. Met de lokale bus (zulke ervaren reizigers), gewapend met kleding die de zure luft van Bangkok ademde, reden we in drie uurtjes naar Kanchanaburi. Die middag bezochten we het JEATH museum, over de dodenspoorlijn. Het museum was in een nagebouwde barak van bamboe en er waren foto's te zien van de gruwelijke omstandigheden. Indrukwekkend vonden wij. Twee struise Hollandse dames, types Gerda en Els gewapend met iPad, dachten daar anders over. Terwijl ze in zeer rap tempo door het museum stapten, zei Gerda tegen Els: "valt me best mee hier, gezellig daglicht enzo"... Wij stonden met onze oren te klapperen.
De volgende dag was er een met een vol programma. We hadden namelijk via onze vriendin van het guesthouse, Joy, een dagtrip geboekt, waarbij we allereerst naar de mooie Erawan watervallen gingen. Daar zwommen visjes rond variërend van de grootte van dr. Fish tot heuse formaten van snoeken die op het moment dat je het water betrad, op je af vlogen om dode huidcellen op te knabbelen. Na veel gegil waagden we ons er eindelijk aan om er doorheen te gaan en na een heerlijke frisse duik waren we stoer genoeg om die rakkers aan onze voeten te laten knabbelen. Vervolgens zetten we voort richting de hellfire pass, ook wel de dodenspoorlijn genoemd. Dit museum probeert een beeld te schetsen over hoe het er bij de bouw van de spoorlijn tussen het toenmalige Birma en Thailand, die krijgsgevangen uit onder andere Nederland in de meest bizarre omstandigheden, eraan toe ging. Dit project zou meerdere jaren moeten gaan duren, maar is uiteindelijk onder leiding van de Japanners, in slechts 20 maanden voltooid. Ruim 90.000 mensen zijn hierbij omgekomen, waaronder 3000 Nederlanders. Enorm indrukwekkend! Hierna zetten we onze tocht voort naar een grot, om vervolgens een treinrit te maken over een deel van deze spoorlijn. Als laatste hebben we de Bridge over the River Kwai bezichtigd, waarna we afgepeigerd maar voldaan weer aankwamen in ons guesthouse. De zure walm in onze kleding werd ons teveel en vriendin Joy heeft dit lekker weggewassen.
De volgende dag werden we om 13:30 opgehaald met een minibus die ons naar onze volgende bestemming bracht: Ayutthaya. Met een Nederlands stel dat in hetzelfde guesthouse sliep als wij en twee pasgetrouwde Belgen die de dag ervoor dezelfde Tour als wij hadden gedaan, werd het een gezellige rit. In Ayutthaya aangekomen, huurden we fietsen bij ons guesthouse (ook hier weer een hele vriendelijke eigenaar die ons met alles wilde helpen) en gingen op weg naar het treinstation om tickets te scoren voor de nachttrein naar Chiang Mai voor de volgende avond. Dat fietsen is hier trouwens ook een hele belevenis: het verkeer is behoorlijk druk, er zijn voor zover wij doorhebben niet echt voorrangsregels en bovendien moet je links rijden. Toch hebben we het er goed, en tot nu toe ongeschonden, er vanaf gebracht. Na een westerse pasta en een hemels chocolade lava toetje te hebben gegeten bij een onwijs hippe, Thaise Toko, doken we weer gesloopt in ons heerlijke bed.
De volgende dag (dit was vanmorgen) was het weer tijd om in Turkse weersomstandigheden, gevoelstemperatuur 40 graden, felle zon, klam en vochtig, met ons stalen ros op pad te gaan. We gingen de ruïnes van Ayutthaya bezoeken. Ayutthaya was rond 1600 een belangrijke stad in Thailand en stond toen vol met tempelcomplexen. Inmiddels zijn die grotendeels verwoest, maar als je door de ruïnes loopt kun je je (als je goed door alle bakstenen heen kijkt) nog wel een beeld vormen van alle pilaren, tempels, koepels en honderden boeddha's die hier stonden. Leuk om gezien te hebben! Ook hebben we nog een tempel bezocht met een hele grote gouden Boeddha. Boeddha is goed vertegenwoordigd in Thailand. Wat ook wel grappig is, is dat er overal borden hangen van de regering met daarop: "Boeddha is for religion, not furniture! Respect Boeddha, don't buy Boeddha statue!". Laat ze het bij de Xenos maar niet horen...
Na deze geschiedkundige pracht en praal was het tijd om ons voor te bereiden op de nachttrein naar Chiang Mai. Op het perron spotten we al snel een hoop andere Nederlanders, met wie we gezellig even hebben zitten kletsen. Toen kwam de trein eraan, we waren erg benieuwd. Het bleek alles mee te vallen, lekker koel door de airco, prima bedjes en je kunt je goed terugtrekken achter een roze gordijntje.
Zo liggen we nu naast elkaar, allebei netjes in ons eigen bedje deze blog te typen. Wat hebben we eigenlijk al veel meegemaakt in een week! Zometeen gaan we lekker slapen, en als we morgen wakker worden zijn we in Chiang Mai. We zijn benieuwd wat voor avonturen we daar weer gaan beleven. Stay tuned!
Veel liefs,
Marieke en Joyce
-
14 Oktober 2015 - 09:33
Marlous:
Wauw klinkt echt fantastisch!!!! Jullie hebben inderdaad al veel gedaan zeg in een week tijd!! Super leuke foto's ook!! -
14 Oktober 2015 - 10:46
Kimberly:
Wat super leuk om te lezen!! -
14 Oktober 2015 - 11:32
Katinka:
Ontzettend leuk om dit hele geestige verslag te lezen. Heb een paar keer hardop moeten schateren! Girls.from the countryside...ben benieuwd naar het vervolg!
-
14 Oktober 2015 - 11:50
Wieke:
Aah leuk meiden! Benieuwd naar de rest van de verhalen!! Jullie zien er zo happy uit :) -
14 Oktober 2015 - 11:51
Davine:
Hahaha ik heb hard moeten lachen. Ontzettend leuk om te lezen!! Wat hebben jullie al veel ondernomen. Geniet van Chiang Mai! Ik kijk uit naar de volgende update :) Veel liefs, a lonely mef -
14 Oktober 2015 - 14:13
Rosanne:
aaaaah zo leuk kanjers! geniet lekker door, jullie hebben al heel veel gedaan inderdaad! En leuk geschreven, ben erg benieuwd naar de volgende blog, grappenmakers! xxx -
14 Oktober 2015 - 14:57
Erik:
Meiden, wat een gezellige blog! Jullie weten mooi te vertellen over wat jullie meemaken. Ben nu al benieuwd naar de de volgende -
14 Oktober 2015 - 19:12
Martin:
Leuk Chiang May daar heeft een oud maatje van me Bob een restaurant Euro Diner. als jullie daar in de buurt zijn leuk om langs te gaan. Groeten en veel plezier Martin -
15 Oktober 2015 - 12:50
Marieke:
Bedankt voor alle leuke reacties!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
